Μουσικη Μιχαλης Καλογερακης
Βιολι Αλεξανδρα Νουσια
Φωνη Μιχαλης,Παντελης Καλογερακης
Απαγγελια Μανος Πετρακης

1. Δυο χερια - Οδυσσέας Ελύτης
2. Η τρελη της πολης - Νικος Μοσχοβακος
3. Μαρια-Νεφελη - Οδυσσέας Ελύτης
4. Προσωπικο - Μιχαλης Γκανας
5. Ξοανο - Αρης Δικταιος
6. Χωρις να μαθω το γιατι - Αναγνωστακης
7. Κριμας το κοριτσι λενε - Οδυσσέας Ελύτης
--------

α) δύο χέρια ωραία γυναίκας που να 'χουν εξοικειωθεί με τα αγριοπερίστερα

β) ένα σύρμα που οι αναμνήσεις του όλες να 'ναι από ρεύμα ηλεκτρικό και ανύποπτα πουλιά

γ) μια κραυγή που να μπορεί να θεωρηθεί ότι έχει αιώνια επικαιρότητα

δ) το παράλογο φαινόμενο της ανοιχτής θαλάσσης

------

Η τρελη της πολης
Η τρελη εξακολουθει να ουρλιαζει να κραυγαζει η τρελη
Αποτολμωντας μια ακομη προσπαθεια να συγκρατησει τις λεξεις που χανονται
Παραδιπλα ο τουριστας
φωτογραφιζει ενα αγαλμα
απεναντι μια γρια
κοιμαται στο παγκακι
Κι η τρελη εξακολουθει να ουρλιαζει να κραυγαζει η τρελη.
Η τρελη της πολης

------

Πράγματα κι
άνθρωποι έτρεχαν, έτρεχαν - Έλεγα "μπα θα συνηθίσω" . Κι όλα γύρω μου έτρεχαν.-
Ώσπου βάλθηκα κι εγώ να τρέχω σαν τρελή. Αλλά
φαίνεται, το παράκανα. Επειδή - δεν ξέρω - κάτι παράξενο έγινε στο τέλος.

Πρώτα
έβλεπα τον νεκρό κι ύστερα γινόταν ο φόνος.
Πρώτα ερχόταν το αίμα κι ύστερα ο
χτύπος κι η κραυγή.
Και τώρα όταν ακούω να βρέχει δεν ξέρω τι με περιμένει...

Μ.Ν.: Περπατώ μες στ΄αγκάθια μες στα σκοτεινά
σ΄αυτά που΄ναι να γίνουν και στ΄αλλοτινά
κι έχω για μόνο μου όπλο μόνη άμυνα
τα νύχια μου τα μωβ σαν τα κυκλάμινα.

------

Επειδή είναι δύσκολο ν' αγαπάς
και δυσκολότερο ν' αγαπάς τον ίδιο άνθρωπο για καιρό,
κάνοντας σχέδια και παιδιά
και καβγάδες, εκδρομές, έρωτα, χρέη
κι αρρώστιες, Χριστούγεννα, Κυριακές
και Δευτέρες, νόστιμα φαγητά
και καμένα, θέλοντας ο καθένας
να 'ναι ο άλλος γεφύρι και δέντρο
και πηγή, κατά τις περιστάσεις
ή και όλα μαζί στην ανάγκη,
δε θα πει πως εγώ δε μπορώ
να γίνω κάτι απ' όλα αυτά ή και όλα μαζί,
κι αν είναι να περάσω
μια ζωή στη σκλαβιά --έτσι κι αλλιώς--
ας είμαι, λέω, σκλάβος της αγάπης.

-----

Είμαι ενας θεός πρωτόγονος ή ενας έφηβος βαρβάρου γιός.
Βλέπω την ομορφιά μου και κλονίζομαι απο φρίκη
Συστρέφω τα μέλη μου με μανία.
Ιδανικό ξόανο και σου δίνω την παλάμη μου.

Να γράψεις πάνω ενα τραγούδι,
να εκστασιαστώ να ξεφύγω απο την αγάπη των ανθρώπων που με σκοτώνει μέσα τους
κι απο τον θάνατο μου δεν μ'ελευθερώνει.

-----

(Κι εγώ που 'χω μια ψυχή παιδική και δειλή
που δε θέλει τίποτα άλλο να ξέρει απ' την αγάπη
Κι εγώ πολεμώ τόσα χρόνια χωρίς, Θε μου, να μάθω γιατί

---

"Κρίμας το κορίτσι" λένε
το κεφάλι τους κουνάν
Τάχατες για μένα κλαίνε
δε μ'απαρατάν!

Μες στα σύννεφα βολτάρω
σαν την όμορφη αστραπή
κι ό,τι δώσω κι ό,τι πάρω
γίνεται βροχή.

Βρε παιδιά προσέξετέ με
κόβω κι απ'τις δυο μεριές
το πρωί που δε μιλιέμαι
βρίζω Παναγιές

και το βράδυ όπου κυλιέμαι
στα γρασίδια καθενού
λες και κονταροχτυπιέμαι
ντρούγκου-ντρούγκου-ντρου

Τη χαρά δε τη γνωρίζω
και τη λύπη την πατώ
σαν τον άγγελο γυρίζω
πάνω από τον γκρεμό